Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ
Συνέχεια Μέρος 2ο
Συναντώντας τον κ. Αετό
Δεν είχαν περπατήσει για πολύ όταν τους βρήκε ο μεγάλος φίλος του μικρού πουλιού, ο κ. Αετός. Ήταν μια πολύ επιβλητική φιγούρα καθώς προσγειώθηκε πάνω στην προεξοχή ενός βράχου και ο Δημήτρης νιώθοντας φόβο κοιτούσε συνεχώς το πουλάκι ψιθυρίζοντας, «Είσαι σίγουρος ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τον αετό; Έχει τόσο μυτερό ράμφος και δυνατά νύχια που δεν μοιάζει και πολύ φιλικός!»
Το πουλάκι γέλασε και είπε, «Ο αετός είναι ένα μεγάλο πουλί με μια μεγάλη καρδιά. Τίποτα δεν του αρέσει περισσότερο από το να βοηθάει τους άλλους, αρκεί η κατάληξη να είναι καλή, και οι ίδιοι να γνωρίζουν τι πραγματικά θέλουν. Έτσι δεν είναι, κ. Αετέ;»
«Έτσι ακριβώς, αγαπητέ μου», είπε με βαθιά φωνή ο αετός. «Πιστεύω ότι υπάρχει τόσο καλό που πρέπει να γίνει σε αυτό τον κόσμο, που δεν βρίσκω χρόνο ή υπομονή για πλάσματα που λυπούνται τον εαυτό τους και κατηγορούνε τους άλλους. Αλήθεια, μένω έκπληκτος από το πόσα πλάσματα δεν γνωρίζουν τι θέλουν. Ξοδεύουν όλο το χρόνο τους στο να σκέφτονται τι ΔΕΝ θέλουν. Φαντάζεσαι να σπαταλάς τη ζωή σου με τέτοιες σκέψεις;»
Τα μάτια του μικρού πουλιού έλαμψαν. «Ο λόγος που εμείς οι δυο είμαστε τόσο καλοί φίλοι είναι ότι σκεφτόμαστε παρόμοια. Είναι τόσο ευχάριστο να είμαι μαζί σου γιατί πάντα έχεις να πεις ενδιαφέρουσες ιστορίες για καινούριες και θετικές εμπειρίες. Έχεις πάντα ένα σχέδιο, έχεις κίνητρο να πετύχεις εκπληκτικά πράγματα και νιώθεις πάντα καλά με τον εαυτό σου. Ταιριάζουμε πραγματικά.»
Ο κ. Αετός χάιδεψε το καφέ πουλάκι στο κεφάλι με την άκρη του φτερού του και κοιτώντας τον Δημήτρη είπε, «Δεν το περίμενα να σε βρω να κάνεις παρέα με αυτόν. Φαίνεται σαν να τον ξέθαψες από καμιά τρύπα. Μα γιατί τέλος πάντων δείχνει τόσο αγέλαστος και ατημέλητος, και τι κάνεις ΕΣΥ μαζί του;»
Το πουλάκι διηγήθηκε στον αετό την ιστορία του Δημήτρη. Όταν τελείωσε, ο κ, Αετός στράφηκε προς τον Δημήτρη.
«Ώστε ξεκίνησες για να αναζητήσεις την τύχη σου και να βρεις τον δρόμο σου στον κόσμο, ε;»
«Ν.. ν.. ναι, κύριε» απάντησε ο Δημήτρης, κάπως τρομοκρατημένος από την μεγαλόπρεπη μορφή που στεκόταν μπροστά του.
«Και πώς είχες σκοπό να το κάνεις αυτό χωρίς να λάβεις υπόψη σου τον επερχόμενο χειμώνα;» ρώτησε ο αετός, με ένα ίχνος περιφρόνησης στην φωνή του.
Βλέπετε κύριε, απλά φαντάστηκα ότι θα φτάσω στο επόμενο χωριό, θα βρω κάτι που μ’ αρέσει να κάνω, θα βγάλω κάποια χρήματα, θα βρω μια γυναίκα που θα θέλω να την παντρευτώ, θα αγοράσω ένα σπίτι, θα εγκατασταθώ, θα κάνω οικογένεια, και θα ζήσω χαρούμενα για το υπόλοιπο της ζωής μου», μυξόκλαψε ο Δημήτρης.
«Έτσι απλά;» ρώτησε ο αετός.
«Έτσι απλά.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Δίχως σχέδιο;» ρώτησε δύσπιστα ο αετός.
Μετά στράφηκε προς το καφέ πουλάκι.
«Αυτός ο άνδρας πρέπει να διδαχθεί έναν νέο τρόπο σκέψης πριν πάει οπουδήποτε!»
Ένας Νέος Τρόπος Σκέψης
«Συμφωνώ απόλυτα, και αυτός είναι και λόγος για τον οποίο στον έφερα» είπε το πουλάκι ενθουσιασμένο και γύρισε προς τον Δημήτρη, «Είσαι πρόθυμος να μάθεις έναν νέο τρόπο σκέψης;»
Ο Δημήτρης αποκρίθηκε, «Σου είπα και το πρωί ότι είμαι απελπισμένος και θέλω βοήθεια. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι απλά το να σκεφτώ διαφορετικά θα μου βρει μια δουλειά και μια καινούρια ζωή. Νιώθω ότι κάτι πρέπει να έχω κάνει λάθος κάποια στιγμή και τώρα τιμωρούμαι γι’ αυτό. Από την άλλη, αν αυτό νομίζετε και οι δύο ότι χρειάζομαι, είμαι πρόθυμος να κάνω μία προσπάθεια. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα δουλέψει, και δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να αλλάξω, άλλα και οι δυο σας φαίνεται να έχετε καλύτερες ζωές από εμένα, οπότε ίσως να έχετε πράγματι κάτι να μου διδάξετε ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση.»
«Ε, λοιπόν αν είσαι σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, ας αρχίσουμε με κάποιες ερωτήσεις. Η πρώτη είναι: τι θέλεις;» είπε ο αετός.
«Μισό λεπτό!» διαμαρτυρήθηκε ο Δημήτρης. «Αυτή είναι η ίδια ερώτηση που με ρώτησε το πουλάκι όταν με ξύπνησε σήμερα το πρωί. Τι συμβαίνει με ‘σας τους δυο; Είπα ήδη τι θέλω!». Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται.
Ο κ. Αετός συνοφρυώθηκε. «Μια και δεν ήμουν εκεί, πρέπει να σε ρωτήσω τις ίδιες ερωτήσεις για να μπορέσω να σε βοηθήσω να πάρεις αυτό που θέλεις. Ακούγεσαι ενοχλημένος, αλλά αν είχες θέσει στον εαυτό σου αυτές τις πολύ σημαντικές ερωτήσεις πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου, ίσως τώρα να μην ήσουν σε αυτό το χάλι. Άσε με λοιπόν να σε ξαναρωτήσω… είσαι πραγματικά έτοιμος να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι; Γιατί αυτό που θα σε διδάξω είναι μια νέα στρατηγική σκέψης. Θα κάνει την διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας στη ζωή σου. Αν δεν είσαι έτοιμος να διδαχθείς μια καινούρια στρατηγική σκέψης, δεν θα σπαταλήσω τον χρόνο μου σε ‘σένα. Μπορείς απλά να πηγαίνεις, και να σκοντάφτεις για την υπόλοιπη ζωή σου όπως ακριβώς έκανες πάντα. Ποια είναι η απόφαση σου;»
«Συγνώμη», είπε ο Δημήτρης, «θέλω όντως να μάθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς, ρωτώντας τις ίδιες ερωτήσεις, βοηθάει. Αυτό είναι όλο.» Ο Δημήτρης στραβομουτσούνιαζε ακόμα, αλλά φαινόταν πρόθυμος να ακούσει.
Σε αυτό το σημείο το καφέ πουλάκι είπε.
«Δημήτρη, θα σε αφήσω στα έμπειρα χέρια του κ. Αετού. Έχω μια φωλιά να καθαρίσω και να προετοιμαστώ για την άνοιξη, και τα μικρά μου σύντομα θα βγουν από τα αυγά τους. Καλή σου τύχη. Άκουσε τον κ. Αετό και κάνε ό,τι σου πει. Αυτός μου δίδαξε όλα όσα ξέρω. Είμαι ευτυχισμένος χάρη στις νέες δεξιότητες που δίδαξε σε ‘μένα και στην οικογένεια μου όταν ήμουν ένα μικροσκοπικό νεογνό ακόμα.»
Χαιρέτησε τον κ. Αετό, έδωσε στον Δημήτρη ένα ευγενικό τσίμπημα στο μάγουλο και πέταξε μακριά πριν ο Δημήτρης προλάβει να το ευχαριστήσει. Αυτός χαιρετούσε μέχρι που το πουλάκι χάθηκε. Τότε στράφηκε προς τον κ. Αετό, ακόμη κάπως φοβισμένος και επιφυλακτικός, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν είχε τίποτα να χάσει.
«Ας αρχίσουμε λοιπόν!» είπε ο αετός. «Θα σε ξαναρωτήσω. Ερώτηση πρώτη: Τι θέλεις;»
Ο Δημήτρης είπε: «Θέλω να πάω σπίτι.»
«Πώς θα σε ωφελήσει το να πας σπίτι;»
«Θα μου παρέχει τροφή και στέγη και θα βάλει τέλος στην μοναξιά μου» απάντησε ο Δημήτρης. Οι ερωτήσεις είχαν αρχίσει να ακούγονται παρηγορητικές και οικίες.
«Αν είχες φαγητό και στέγη και δεν ήσουν μόνος πια, τι καλό θα έκανε αυτό για ‘σένα που είναι ακόμη πιο σημαντικό;» ρώτησε ο κ. Αετός.
«Θα μου έδινε πίσω την οικογένεια μου και την κοινότητα μου.»
«Τίποτα άλλο;»
Ο Δημήτρης απάντησε. «Θα είχα γαλήνη και δεν θα χρειαζόταν να περιπλανιέμαι πια.»
«Πώς όμως θα ξέρεις ότι έφτασες τους στόχους σου;»
«Θα έχω μια σκεπή πάνω από το κεφάλι μου και θα έχω την κοιλιά μου γεμάτη. Θα είμαι στη ζέστη, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου θα είναι γύρω μου και η καρδιά μου θα είναι γεμάτη χαρά.»
«Λοιπόν, τι σε σταματάει από το να τα έχεις όλα αυτά τώρα;» συνέχισε ο αετός.
«Είμαι χαμένος», απάντησε ο Δημήτρης, ελαφρώς απογοητευμένος ακόμη μια φορά από την επανάληψη. «Αυτές είναι οι ίδιες ερωτήσεις που μου έκανε και το καφέ πουλάκι, και στις οποίες απάντησα. Οι ερωτήσεις του με οδήγησαν σε εσένα, αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς θα φτάσω σπίτι μου!»
Ο αετός απάντησε ευγενικά, «Καταλαβαίνω, αλλά σε παρακαλώ εμπιστέψου με. Αυτές οι ερωτήσεις θα είναι ο χάρτης σου για το σπίτι. Κατανοώ ότι έφυγες από το σπίτι επειδή ο μεγαλύτερος αδερφός σου είναι αυτός που θα κληρονομήσει το παντοπωλείο, και ότι δεν υπάρχει μέρος για ‘σένα εκεί. Όταν απάντησες τις ερωτήσεις μου, δεν ανέφερες ποτέ το να αποκτήσεις μια δουλειά ή το πώς θα βγάλεις τα προς το ζην. Ήσουν αποκλειστικά απασχολημένος με το που θα μπορούσες να πας, σωματικά. Περιμένεις από τον πατέρα σου και τον αδερφό σου να σου παρέχουν ότι χρειάζεσαι;»
Τριγύρω επικρατούσε άπνοια καθώς ο Δημήτρης αναλογιζόταν αυτή την κρίσιμη ερώτηση. Μετά είπε: «Υποθέτω ότι αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Ήμουν τόσο προσκολλημένος στο να βρω τον δρόμο για το σπίτι και να ανακτήσω όλες τις ανέσεις της νεότητας μου, που πρέπει να παρέλειψα αυτή την πλευρά. Φυσικά ο πατέρας μου και ο αδερφός μου δεν μπορούν να φροντίζουν για ‘μένα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Διονύσης κι εγώ ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι έτσι κι αλλιώς. Πέρα απ’ αυτό, είμαι ενήλικας πια και πρέπει να μάθω να φροντίζω εγώ για τον εαυτό μου. Απλά δεν ξέρω πώς». Ο Δημήτρης ακούστηκε ηττημένος.
«Εντάξει,» είπε ο αετός, «ας αρχίσουμε από την αρχή. Πρώτα απ’ όλα, μπορώ να σου δείξω το δρόμο για το σπίτι σου, οπότε αν αυτό είναι που θέλεις, ας αρχίσουμε το ταξίδι μας. Το χωριό σου είναι από ‘δω», και ο κ. Αετός έδειξε δυτικά.
«Όχι, όχι, έχεις δίκιο», είπε ο Δημήτρης, «αν και θέλω να ξέρω το δρόμο για το σπίτι, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω χωρίς να έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου. Θα ένιωθα ντροπιασμένος, και θα απογοήτευα τον πατέρα μου και τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Αν έπρεπε να μοιραστούν το σπίτι και το φαγητό τους μαζί μου μπορεί να μην είχαν αρκετά ούτε για αυτούς, μια και με το ζόρι τα βγάζουν πέρα έτσι κι αλλιώς. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το να πάω σπίτι δεν είναι αυτό που θέλω πια. Άλλαξα γνώμη».
Σχεδιάζοντας μια Νέα Ζωή
«Μπορούμε πάντα να αρχίσουμε από την αρχή», είπε ο κ. Αετός. «Έχεις οικειότητα με αυτές τις ερωτήσεις, αλλά μπορεί να σου προκαλέσει έκπληξη το πόσο έχουν αλλάξει οι απαντήσεις σου από την τελευταία φορά. Τι θέλεις πραγματικά, λοιπόν;»
«Θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου» είπε ο Δημήτρης και κράτησε το κεφάλι του ψηλά. Η παιδική ηλικία γλιστρούσε από πάνω του και χανόταν.
«Τι ακριβώς θέλεις να κάνεις όμως; Από τι θα ήθελες να αποτελείται η ζωή σου;»
Ο Δημήτρης σταμάτησε για μια στιγμή. «Άσε με να το σκεφτώ» Μετά συνέχισε, «Είναι αυτό που πάντα ήθελα, και νόμιζα ότι δεν θα έχω πρόβλημα να το αποκτήσω. Θα πήγαινα στο επόμενο χωριό, θα έβρισκα κάτι που μ’ άρεζε, θα έβγαζα λεφτά, θα έβρισκα μια γυναίκα να παντρευτώ, θα αγόραζα ένα σπίτι, θα έκανα οικογένεια, και θα ζούσα ευτυχισμένα. Σαν παραμύθι. Είναι απλό. Να τι θέλω.»
«Αυτά είναι πολλά», είπε ο κ. Αετός, χτυπώντας τα φτερά του. «Αλλά πιστεύω ότι είναι δυνατό να αποκτήσεις αυτά που επιθυμεί η καρδιά σου. Νομίζω ότι πρέπει απλά να χωρίσεις το τελικό ‘παραμυθένιο’ αποτέλεσμα σε μικρότερα κομμάτια, και να επιλέξεις κάποιο για να αρχίσεις. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα ήθελες ή θα χρειαζόσουν;»
«Λοιπόν…» είπε ο Δημήτρης, «πρέπει να βρω ένα χωριό, φυσικά. Ένα όπου θα ζω ευτυχισμένος. Παράλληλα σε αυτό το χωριό πρέπει να βρω και μία δουλειά που θα μου ταιριάζει.»
Ο κ. Αετός κούνησε το ράμφος του συμφωνώντας. «Τώρα κάτι κάνουμε!» φώναξε. «Όταν βρεις το τέλειο χωριό και μια δουλειά που θα σε κάνει να νιώθεις άξιος, τι θα κάνεις; Πώς θα ωφεληθείς από αυτούς τους δύο παράγοντες;»
«Θα έχω ένα σπίτι και μία απασχόληση.»
«Και τι καλό θα κάνουν για εσένα συγκεκριμένα;»
«Θα έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και λεφτά για να ξοδέψω», απάντησε ο Δημήτρης, οραματιζόμενος ένα σπίτι με αχυροσκεπή, και χρυσά νομίσματα να κουδουνίζουν στις τσέπες του.
«Και πώς θα σε βοηθήσουν;»
«Ε, θα είμαι ικανός να αγοράσω ότι χρειάζομαι για να φροντίσω τον εαυτό μου.»
Ο κ. Αετός ένιωσε ότι κάτι κατάφερναν. «Και όταν θα μπορείς να αγοράσεις ότι χρειάζεσαι για να φροντίσεις τον εαυτό σου, πως θα σε βοηθήσει κάτι τέτοιο;»
«Μετά θα μπορώ να βρω μία γυναίκα που θα θέλει να με παντρευτεί, θα ζήσουμε μαζί και θα κάνουμε οικογένεια», απάντησε ο Δημήτρης. Το πρόσωπο του φωτιζόταν όλο και πιο πολύ – στο μυαλό του φανταζόταν ένα παιδί στα χέρια του.
«Αν λοιπόν ήταν να ερωτευτείς, να φτιάξεις τη ζωή σου με μία νύφη, και να γίνεις ένας περήφανος πατέρας, πως θα βοηθούσε αυτό;»
«Θα είχα βρει την γαλήνη και θα ζούσα χαρούμενος το υπόλοιπο της ζωής μου. Θα είχα το παραμύθι μου.»
Ξανά, ο κ. Αετός ρώτησε, «Και αν ήσουν γαλήνιος και ζούσες χαρούμενος την υπόλοιπη ζωή σου, τι θα σήμαινε αυτό για ‘σένα που είναι ακόμα πιο σημαντικό;»
Ο Δημήτρης έκανε μια παύση για να σκεφτεί. «Ειρήνη και ευτυχία.»
Ο αετός έστρεψε τα σκοτεινά μάτια του στον Δημήτρη. Μετά είπε, «Αν αυτά τα πράγματα είναι τόσο σημαντικά για εσένα, τι σε σταματάει από το να τα αποκτήσεις αυτή τη στιγμή;»
Ο Δημήτρης ήταν ειλικρινής, «Λοιπόν, κύριε, δεν βρήκα μέχρι τώρα κάποιο χωριό που να έμοιαζε με ένα τόπο στον οποίο θα ήθελα να ζήσω.»
«Τι είδους χωριό αναζητάς;» ρώτησε ο κ. Αετός. «Όπως γνωρίζεις, είμαι πολύ διαβασμένος σε αυτή την περιοχή.»
Ο Δημήτρης απάντησε γρήγορα, «Ένα χωριό όπου οι άνθρωποι θα είναι φιλικοί, το περιβάλλον θα είναι όμορφο και ειρηνικό, οι δουλειές θα είναι πολλές και θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην ηλικία μου. Επίσης θα ήθελα να απέχει από το παλιό μου χωριό λιγότερο από μιας μέρας ταξίδι, ώστε να μπορώ να επισκέπτομαι την οικογένεια μου εύκολα.»
«Αυτό δεν νομίζω να είναι πολύ δύσκολο» απάντησε ο αετός. «Ξέρω πολλά χωριά που ταιριάζουν ακριβώς σε αυτή την περιγραφή.»
«Θα με πας σε παρακαλώ σε κάποια από αυτά;» ρώτησε ο Δημήτρης, «δεν είχα τύχη ψάχνοντας ένα μέρος σαν αυτό που περιέγραψα.» Ήξερε ότι κάτι απίστευτο επρόκειτο να συμβεί.
«Αν ξεκινήσουμε κατευθείαν, νομίζω πως έχω χρόνο για κάτι τέτοιο» είπε ο αετός.
«Είσαι σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις τη νέα σου ζωή;»
«Ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμος για κάτι!» φώναξε ο Δημήτρης.
Οι δυο τους ξεκίνησαν για την ύπαιθρο – ο αετός, με χάρη και μεγαλοπρέπεια μέσα στην καταχνιά, και ο Δημήτρης, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον του για πρώτη φορά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Συνέχεια Μέρος 2ο
Συναντώντας τον κ. Αετό
Δεν είχαν περπατήσει για πολύ όταν τους βρήκε ο μεγάλος φίλος του μικρού πουλιού, ο κ. Αετός. Ήταν μια πολύ επιβλητική φιγούρα καθώς προσγειώθηκε πάνω στην προεξοχή ενός βράχου και ο Δημήτρης νιώθοντας φόβο κοιτούσε συνεχώς το πουλάκι ψιθυρίζοντας, «Είσαι σίγουρος ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τον αετό; Έχει τόσο μυτερό ράμφος και δυνατά νύχια που δεν μοιάζει και πολύ φιλικός!»Το πουλάκι γέλασε και είπε, «Ο αετός είναι ένα μεγάλο πουλί με μια μεγάλη καρδιά. Τίποτα δεν του αρέσει περισσότερο από το να βοηθάει τους άλλους, αρκεί η κατάληξη να είναι καλή, και οι ίδιοι να γνωρίζουν τι πραγματικά θέλουν. Έτσι δεν είναι, κ. Αετέ;»
«Έτσι ακριβώς, αγαπητέ μου», είπε με βαθιά φωνή ο αετός. «Πιστεύω ότι υπάρχει τόσο καλό που πρέπει να γίνει σε αυτό τον κόσμο, που δεν βρίσκω χρόνο ή υπομονή για πλάσματα που λυπούνται τον εαυτό τους και κατηγορούνε τους άλλους. Αλήθεια, μένω έκπληκτος από το πόσα πλάσματα δεν γνωρίζουν τι θέλουν. Ξοδεύουν όλο το χρόνο τους στο να σκέφτονται τι ΔΕΝ θέλουν. Φαντάζεσαι να σπαταλάς τη ζωή σου με τέτοιες σκέψεις;»
Τα μάτια του μικρού πουλιού έλαμψαν. «Ο λόγος που εμείς οι δυο είμαστε τόσο καλοί φίλοι είναι ότι σκεφτόμαστε παρόμοια. Είναι τόσο ευχάριστο να είμαι μαζί σου γιατί πάντα έχεις να πεις ενδιαφέρουσες ιστορίες για καινούριες και θετικές εμπειρίες. Έχεις πάντα ένα σχέδιο, έχεις κίνητρο να πετύχεις εκπληκτικά πράγματα και νιώθεις πάντα καλά με τον εαυτό σου. Ταιριάζουμε πραγματικά.»
Ο κ. Αετός χάιδεψε το καφέ πουλάκι στο κεφάλι με την άκρη του φτερού του και κοιτώντας τον Δημήτρη είπε, «Δεν το περίμενα να σε βρω να κάνεις παρέα με αυτόν. Φαίνεται σαν να τον ξέθαψες από καμιά τρύπα. Μα γιατί τέλος πάντων δείχνει τόσο αγέλαστος και ατημέλητος, και τι κάνεις ΕΣΥ μαζί του;»
Το πουλάκι διηγήθηκε στον αετό την ιστορία του Δημήτρη. Όταν τελείωσε, ο κ, Αετός στράφηκε προς τον Δημήτρη.
«Ώστε ξεκίνησες για να αναζητήσεις την τύχη σου και να βρεις τον δρόμο σου στον κόσμο, ε;»
«Ν.. ν.. ναι, κύριε» απάντησε ο Δημήτρης, κάπως τρομοκρατημένος από την μεγαλόπρεπη μορφή που στεκόταν μπροστά του.
«Και πώς είχες σκοπό να το κάνεις αυτό χωρίς να λάβεις υπόψη σου τον επερχόμενο χειμώνα;» ρώτησε ο αετός, με ένα ίχνος περιφρόνησης στην φωνή του.
Βλέπετε κύριε, απλά φαντάστηκα ότι θα φτάσω στο επόμενο χωριό, θα βρω κάτι που μ’ αρέσει να κάνω, θα βγάλω κάποια χρήματα, θα βρω μια γυναίκα που θα θέλω να την παντρευτώ, θα αγοράσω ένα σπίτι, θα εγκατασταθώ, θα κάνω οικογένεια, και θα ζήσω χαρούμενα για το υπόλοιπο της ζωής μου», μυξόκλαψε ο Δημήτρης.
«Έτσι απλά;» ρώτησε ο αετός.
«Έτσι απλά.» απάντησε ο Δημήτρης.
«Δίχως σχέδιο;» ρώτησε δύσπιστα ο αετός.
Μετά στράφηκε προς το καφέ πουλάκι.
«Αυτός ο άνδρας πρέπει να διδαχθεί έναν νέο τρόπο σκέψης πριν πάει οπουδήποτε!»
Ένας Νέος Τρόπος Σκέψης
«Συμφωνώ απόλυτα, και αυτός είναι και λόγος για τον οποίο στον έφερα» είπε το πουλάκι ενθουσιασμένο και γύρισε προς τον Δημήτρη, «Είσαι πρόθυμος να μάθεις έναν νέο τρόπο σκέψης;»
Ο Δημήτρης αποκρίθηκε, «Σου είπα και το πρωί ότι είμαι απελπισμένος και θέλω βοήθεια. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ ότι απλά το να σκεφτώ διαφορετικά θα μου βρει μια δουλειά και μια καινούρια ζωή. Νιώθω ότι κάτι πρέπει να έχω κάνει λάθος κάποια στιγμή και τώρα τιμωρούμαι γι’ αυτό. Από την άλλη, αν αυτό νομίζετε και οι δύο ότι χρειάζομαι, είμαι πρόθυμος να κάνω μία προσπάθεια. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα δουλέψει, και δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να αλλάξω, άλλα και οι δυο σας φαίνεται να έχετε καλύτερες ζωές από εμένα, οπότε ίσως να έχετε πράγματι κάτι να μου διδάξετε ώστε να μπορέσω να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση.»
«Ε, λοιπόν αν είσαι σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να αλλάξεις τον τρόπο σκέψης σου, ας αρχίσουμε με κάποιες ερωτήσεις. Η πρώτη είναι: τι θέλεις;» είπε ο αετός.
«Μισό λεπτό!» διαμαρτυρήθηκε ο Δημήτρης. «Αυτή είναι η ίδια ερώτηση που με ρώτησε το πουλάκι όταν με ξύπνησε σήμερα το πρωί. Τι συμβαίνει με ‘σας τους δυο; Είπα ήδη τι θέλω!». Είχε αρχίσει να εκνευρίζεται.
Ο κ. Αετός συνοφρυώθηκε. «Μια και δεν ήμουν εκεί, πρέπει να σε ρωτήσω τις ίδιες ερωτήσεις για να μπορέσω να σε βοηθήσω να πάρεις αυτό που θέλεις. Ακούγεσαι ενοχλημένος, αλλά αν είχες θέσει στον εαυτό σου αυτές τις πολύ σημαντικές ερωτήσεις πριν ξεκινήσεις το ταξίδι σου, ίσως τώρα να μην ήσουν σε αυτό το χάλι. Άσε με λοιπόν να σε ξαναρωτήσω… είσαι πραγματικά έτοιμος να αλλάξεις τον τρόπο που σκέφτεσαι; Γιατί αυτό που θα σε διδάξω είναι μια νέα στρατηγική σκέψης. Θα κάνει την διαφορά μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας στη ζωή σου. Αν δεν είσαι έτοιμος να διδαχθείς μια καινούρια στρατηγική σκέψης, δεν θα σπαταλήσω τον χρόνο μου σε ‘σένα. Μπορείς απλά να πηγαίνεις, και να σκοντάφτεις για την υπόλοιπη ζωή σου όπως ακριβώς έκανες πάντα. Ποια είναι η απόφαση σου;»
«Συγνώμη», είπε ο Δημήτρης, «θέλω όντως να μάθω. Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς, ρωτώντας τις ίδιες ερωτήσεις, βοηθάει. Αυτό είναι όλο.» Ο Δημήτρης στραβομουτσούνιαζε ακόμα, αλλά φαινόταν πρόθυμος να ακούσει.
Σε αυτό το σημείο το καφέ πουλάκι είπε.
«Δημήτρη, θα σε αφήσω στα έμπειρα χέρια του κ. Αετού. Έχω μια φωλιά να καθαρίσω και να προετοιμαστώ για την άνοιξη, και τα μικρά μου σύντομα θα βγουν από τα αυγά τους. Καλή σου τύχη. Άκουσε τον κ. Αετό και κάνε ό,τι σου πει. Αυτός μου δίδαξε όλα όσα ξέρω. Είμαι ευτυχισμένος χάρη στις νέες δεξιότητες που δίδαξε σε ‘μένα και στην οικογένεια μου όταν ήμουν ένα μικροσκοπικό νεογνό ακόμα.»
Χαιρέτησε τον κ. Αετό, έδωσε στον Δημήτρη ένα ευγενικό τσίμπημα στο μάγουλο και πέταξε μακριά πριν ο Δημήτρης προλάβει να το ευχαριστήσει. Αυτός χαιρετούσε μέχρι που το πουλάκι χάθηκε. Τότε στράφηκε προς τον κ. Αετό, ακόμη κάπως φοβισμένος και επιφυλακτικός, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν είχε τίποτα να χάσει.
«Ας αρχίσουμε λοιπόν!» είπε ο αετός. «Θα σε ξαναρωτήσω. Ερώτηση πρώτη: Τι θέλεις;»
Ο Δημήτρης είπε: «Θέλω να πάω σπίτι.»
«Πώς θα σε ωφελήσει το να πας σπίτι;»
«Θα μου παρέχει τροφή και στέγη και θα βάλει τέλος στην μοναξιά μου» απάντησε ο Δημήτρης. Οι ερωτήσεις είχαν αρχίσει να ακούγονται παρηγορητικές και οικίες.
«Αν είχες φαγητό και στέγη και δεν ήσουν μόνος πια, τι καλό θα έκανε αυτό για ‘σένα που είναι ακόμη πιο σημαντικό;» ρώτησε ο κ. Αετός.
«Θα μου έδινε πίσω την οικογένεια μου και την κοινότητα μου.»
«Τίποτα άλλο;»
Ο Δημήτρης απάντησε. «Θα είχα γαλήνη και δεν θα χρειαζόταν να περιπλανιέμαι πια.»
«Πώς όμως θα ξέρεις ότι έφτασες τους στόχους σου;»
«Θα έχω μια σκεπή πάνω από το κεφάλι μου και θα έχω την κοιλιά μου γεμάτη. Θα είμαι στη ζέστη, η οικογένεια μου και οι φίλοι μου θα είναι γύρω μου και η καρδιά μου θα είναι γεμάτη χαρά.»«Λοιπόν, τι σε σταματάει από το να τα έχεις όλα αυτά τώρα;» συνέχισε ο αετός.
«Είμαι χαμένος», απάντησε ο Δημήτρης, ελαφρώς απογοητευμένος ακόμη μια φορά από την επανάληψη. «Αυτές είναι οι ίδιες ερωτήσεις που μου έκανε και το καφέ πουλάκι, και στις οποίες απάντησα. Οι ερωτήσεις του με οδήγησαν σε εσένα, αλλά ακόμα δεν καταλαβαίνω πώς θα φτάσω σπίτι μου!»
Ο αετός απάντησε ευγενικά, «Καταλαβαίνω, αλλά σε παρακαλώ εμπιστέψου με. Αυτές οι ερωτήσεις θα είναι ο χάρτης σου για το σπίτι. Κατανοώ ότι έφυγες από το σπίτι επειδή ο μεγαλύτερος αδερφός σου είναι αυτός που θα κληρονομήσει το παντοπωλείο, και ότι δεν υπάρχει μέρος για ‘σένα εκεί. Όταν απάντησες τις ερωτήσεις μου, δεν ανέφερες ποτέ το να αποκτήσεις μια δουλειά ή το πώς θα βγάλεις τα προς το ζην. Ήσουν αποκλειστικά απασχολημένος με το που θα μπορούσες να πας, σωματικά. Περιμένεις από τον πατέρα σου και τον αδερφό σου να σου παρέχουν ότι χρειάζεσαι;»
Τριγύρω επικρατούσε άπνοια καθώς ο Δημήτρης αναλογιζόταν αυτή την κρίσιμη ερώτηση. Μετά είπε: «Υποθέτω ότι αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Ήμουν τόσο προσκολλημένος στο να βρω τον δρόμο για το σπίτι και να ανακτήσω όλες τις ανέσεις της νεότητας μου, που πρέπει να παρέλειψα αυτή την πλευρά. Φυσικά ο πατέρας μου και ο αδερφός μου δεν μπορούν να φροντίζουν για ‘μένα. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Διονύσης κι εγώ ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι έτσι κι αλλιώς. Πέρα απ’ αυτό, είμαι ενήλικας πια και πρέπει να μάθω να φροντίζω εγώ για τον εαυτό μου. Απλά δεν ξέρω πώς». Ο Δημήτρης ακούστηκε ηττημένος.
«Εντάξει,» είπε ο αετός, «ας αρχίσουμε από την αρχή. Πρώτα απ’ όλα, μπορώ να σου δείξω το δρόμο για το σπίτι σου, οπότε αν αυτό είναι που θέλεις, ας αρχίσουμε το ταξίδι μας. Το χωριό σου είναι από ‘δω», και ο κ. Αετός έδειξε δυτικά.
«Όχι, όχι, έχεις δίκιο», είπε ο Δημήτρης, «αν και θέλω να ξέρω το δρόμο για το σπίτι, δεν μπορώ να γυρίσω πίσω χωρίς να έχω καταφέρει κάτι στη ζωή μου. Θα ένιωθα ντροπιασμένος, και θα απογοήτευα τον πατέρα μου και τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Αν έπρεπε να μοιραστούν το σπίτι και το φαγητό τους μαζί μου μπορεί να μην είχαν αρκετά ούτε για αυτούς, μια και με το ζόρι τα βγάζουν πέρα έτσι κι αλλιώς. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, το να πάω σπίτι δεν είναι αυτό που θέλω πια. Άλλαξα γνώμη».
Σχεδιάζοντας μια Νέα Ζωή
«Μπορούμε πάντα να αρχίσουμε από την αρχή», είπε ο κ. Αετός. «Έχεις οικειότητα με αυτές τις ερωτήσεις, αλλά μπορεί να σου προκαλέσει έκπληξη το πόσο έχουν αλλάξει οι απαντήσεις σου από την τελευταία φορά. Τι θέλεις πραγματικά, λοιπόν;»
«Θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου» είπε ο Δημήτρης και κράτησε το κεφάλι του ψηλά. Η παιδική ηλικία γλιστρούσε από πάνω του και χανόταν.
«Τι ακριβώς θέλεις να κάνεις όμως; Από τι θα ήθελες να αποτελείται η ζωή σου;»
Ο Δημήτρης σταμάτησε για μια στιγμή. «Άσε με να το σκεφτώ» Μετά συνέχισε, «Είναι αυτό που πάντα ήθελα, και νόμιζα ότι δεν θα έχω πρόβλημα να το αποκτήσω. Θα πήγαινα στο επόμενο χωριό, θα έβρισκα κάτι που μ’ άρεζε, θα έβγαζα λεφτά, θα έβρισκα μια γυναίκα να παντρευτώ, θα αγόραζα ένα σπίτι, θα έκανα οικογένεια, και θα ζούσα ευτυχισμένα. Σαν παραμύθι. Είναι απλό. Να τι θέλω.»
«Αυτά είναι πολλά», είπε ο κ. Αετός, χτυπώντας τα φτερά του. «Αλλά πιστεύω ότι είναι δυνατό να αποκτήσεις αυτά που επιθυμεί η καρδιά σου. Νομίζω ότι πρέπει απλά να χωρίσεις το τελικό ‘παραμυθένιο’ αποτέλεσμα σε μικρότερα κομμάτια, και να επιλέξεις κάποιο για να αρχίσεις. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα ήθελες ή θα χρειαζόσουν;»
«Λοιπόν…» είπε ο Δημήτρης, «πρέπει να βρω ένα χωριό, φυσικά. Ένα όπου θα ζω ευτυχισμένος. Παράλληλα σε αυτό το χωριό πρέπει να βρω και μία δουλειά που θα μου ταιριάζει.»
Ο κ. Αετός κούνησε το ράμφος του συμφωνώντας. «Τώρα κάτι κάνουμε!» φώναξε. «Όταν βρεις το τέλειο χωριό και μια δουλειά που θα σε κάνει να νιώθεις άξιος, τι θα κάνεις; Πώς θα ωφεληθείς από αυτούς τους δύο παράγοντες;»
«Θα έχω ένα σπίτι και μία απασχόληση.»
«Και τι καλό θα κάνουν για εσένα συγκεκριμένα;»
«Θα έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και λεφτά για να ξοδέψω», απάντησε ο Δημήτρης, οραματιζόμενος ένα σπίτι με αχυροσκεπή, και χρυσά νομίσματα να κουδουνίζουν στις τσέπες του.
«Και πώς θα σε βοηθήσουν;»
«Ε, θα είμαι ικανός να αγοράσω ότι χρειάζομαι για να φροντίσω τον εαυτό μου.»
Ο κ. Αετός ένιωσε ότι κάτι κατάφερναν. «Και όταν θα μπορείς να αγοράσεις ότι χρειάζεσαι για να φροντίσεις τον εαυτό σου, πως θα σε βοηθήσει κάτι τέτοιο;»
«Μετά θα μπορώ να βρω μία γυναίκα που θα θέλει να με παντρευτεί, θα ζήσουμε μαζί και θα κάνουμε οικογένεια», απάντησε ο Δημήτρης. Το πρόσωπο του φωτιζόταν όλο και πιο πολύ – στο μυαλό του φανταζόταν ένα παιδί στα χέρια του.
«Αν λοιπόν ήταν να ερωτευτείς, να φτιάξεις τη ζωή σου με μία νύφη, και να γίνεις ένας περήφανος πατέρας, πως θα βοηθούσε αυτό;»
«Θα είχα βρει την γαλήνη και θα ζούσα χαρούμενος το υπόλοιπο της ζωής μου. Θα είχα το παραμύθι μου.»
Ξανά, ο κ. Αετός ρώτησε, «Και αν ήσουν γαλήνιος και ζούσες χαρούμενος την υπόλοιπη ζωή σου, τι θα σήμαινε αυτό για ‘σένα που είναι ακόμα πιο σημαντικό;»
Ο Δημήτρης έκανε μια παύση για να σκεφτεί. «Ειρήνη και ευτυχία.»
Ο αετός έστρεψε τα σκοτεινά μάτια του στον Δημήτρη. Μετά είπε, «Αν αυτά τα πράγματα είναι τόσο σημαντικά για εσένα, τι σε σταματάει από το να τα αποκτήσεις αυτή τη στιγμή;»
Ο Δημήτρης ήταν ειλικρινής, «Λοιπόν, κύριε, δεν βρήκα μέχρι τώρα κάποιο χωριό που να έμοιαζε με ένα τόπο στον οποίο θα ήθελα να ζήσω.»
«Τι είδους χωριό αναζητάς;» ρώτησε ο κ. Αετός. «Όπως γνωρίζεις, είμαι πολύ διαβασμένος σε αυτή την περιοχή.»
Ο Δημήτρης απάντησε γρήγορα, «Ένα χωριό όπου οι άνθρωποι θα είναι φιλικοί, το περιβάλλον θα είναι όμορφο και ειρηνικό, οι δουλειές θα είναι πολλές και θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην ηλικία μου. Επίσης θα ήθελα να απέχει από το παλιό μου χωριό λιγότερο από μιας μέρας ταξίδι, ώστε να μπορώ να επισκέπτομαι την οικογένεια μου εύκολα.»
«Αυτό δεν νομίζω να είναι πολύ δύσκολο» απάντησε ο αετός. «Ξέρω πολλά χωριά που ταιριάζουν ακριβώς σε αυτή την περιγραφή.»
«Θα με πας σε παρακαλώ σε κάποια από αυτά;» ρώτησε ο Δημήτρης, «δεν είχα τύχη ψάχνοντας ένα μέρος σαν αυτό που περιέγραψα.» Ήξερε ότι κάτι απίστευτο επρόκειτο να συμβεί.
«Αν ξεκινήσουμε κατευθείαν, νομίζω πως έχω χρόνο για κάτι τέτοιο» είπε ο αετός.
«Είσαι σίγουρος ότι είσαι έτοιμος να ξεκινήσεις τη νέα σου ζωή;»
«Ποτέ δεν ήμουν πιο έτοιμος για κάτι!» φώναξε ο Δημήτρης.
Οι δυο τους ξεκίνησαν για την ύπαιθρο – ο αετός, με χάρη και μεγαλοπρέπεια μέσα στην καταχνιά, και ο Δημήτρης, ατενίζοντας με αισιοδοξία το μέλλον του για πρώτη φορά.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου