Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ Δ' Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ

Συνέχεια Μέρος 11ο

Η Επιστροφή των Διδύμων
Αυτή την κατάσταση αντίκρισαν ο Δημήτρης και ο Διονύσης όταν επέστρεψαν σπίτι. Αφού βρήκαν το σπίτι άδειο, περπάτησαν γρήγορα στο οικογενειακό παντοπωλείο όπου έμειναν άναυδοι μπροστά στο παράθυρο, στην θέα του μεγαλύτερου αδερφού τους να κλαίει μεθυσμένου πάνω από το γραφείο του. Χτύπησαν το παράθυρο και τελικά ο Δαμιανός σηκώθηκε να τους ανοίξει.
Οι δίδυμοι ρώτησαν τον αδερφό τους τι πήγαινε στραβά, και που βρισκόταν ο πατέρας τους. Ο Δαμιανός διηγήθηκε την εκδοχή του για το τι συνέβη από τότε που έφυγαν. Κατηγόρησε τον πατέρα του ότι έδωσε δωρεάν εμπόρευμα με κακούς όρους, ότι τον άφησε μόνο να τα βγάλει πέρα, και ότι δεν είχε την παραμικρή ιδέα ότι η ξηρασία θα χτυπούσε. Κατηγόρησε τους αγρότες ότι αθέτησαν τις υποσχέσεις τους στην επιχείρηση και την κατέστρεψαν, καθώς και τους υπαλλήλους ότι έκλεψαν τα λεφτά της οικογένειας και έφυγαν, και τέλος το νέο μεγάλο παντοπωλείο για αθέμιτο ανταγωνισμό.
«Και τι έκανες για όλα αυτά;», ρώτησε ο Διονύσης, ευγενικά και με ενδιαφέρον.
«Ανέλυσα την κατάσταση, αν και όσο ανακάλυπτα τα προβλήματα και το ποιοι έφταιγαν, τόσο χειρότερα γίνονταν τα πράγματα», απάντησε ο Δαμιανός.
«Και τι έκανες μετά;», ρώτησε ο Δημήτρης.
«Διάλεξα ποιους έπρεπε να απολύσω και τους απέλυσα, και τα πράγματα έγιναν ακόμη χειρότερα», απάντησε ο Δαμιανός.
«Και τι θέλεις αντ’ αυτού;», ρώτησε ο Διονύσης.
«Δεν ξέρω. Δεν θέλω να συνεχιστεί αυτό. Το παντοπωλείο θα κλείσει και εγώ θα πρέπει να βγω έξω στον άδικο κόσμο και να δουλέψω για κάποιον άλλο. Κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει, το ίδιο και εσείς – κανείς από τους δυο σας δεν ξέρει τίποτα για το παντοπωλείο», πρόσθεσε ο Δαμιανός, κάπως αυτάρεσκα.

Τα αδέρφια κατάλαβαν ότι δεν υπήρχε νόημα να μιλάνε στον Δαμιανό από τη στιγμή που ήταν μεθυσμένος και έβλεπε μόνο τις αρνητικές συνέπειες της κατάστασης.

Αποφάσισαν να πάνε στο σπίτι του γιατρού και να δούνε τον πατέρα τους. Αυτό που είδαν τους σόκαρε. Ο δυναμικός άνθρωπος που θυμόντουσαν είχε μετατραπεί σε ένα εντελώς διαφορετικό άτομο: μικρός, ωχρός, πικρός, και απελπισμένος. Το μόνο για το οποίο μπορούσε να μιλήσει ήταν το πώς απέτυχε και το πώς τον απογοήτευσαν οι άλλοι. Τα αδέρφια αποφάσισαν να τον αφήσουν να ξεκουραστεί, να κάνει ένα διάλειμμα, και να σκεφτούν ποια θα είναι η επόμενη τους κίνηση.

Το Σχέδιο
Περπάτησαν προς ένα κοντινό πανδοχείο και παρήγγειλαν γεύμα. Καθώς τακτοποιήθηκαν και πίνανε το ζεστό τους τσάι, ο Διονύσης είπε, «Τώρα που μιλήσαμε και στον Δαμιανό και στον πατέρα, και γνωρίζουμε την κατάσταση από κάθε πλευρά, πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε την οικογένεια μας να βγει από αυτή την δύσκολη θέση. Φαίνεται ότι θα πρέπει να παρατείνουμε την διαμονή μας εδώ μέχρι να βρούμε τι θα κάνουμε. Ας χρησιμοποιήσουμε ότι μάθαμε στα ταξίδια μας σχετικά με το τι θέλουμε».

Ο Δημήτρης αποκρίθηκε, «Λοιπόν, θέλουμε ο πατέρας μας να είναι υγιής και χαρούμενος, όπως ήταν πριν από αυτό το χάλι. Θέλουμε ο αδερφός μας ο Δαμιανός να κόψει το ποτό και να πάρει στα χέρια του τον έλεγχο της κατάστασης, και θέλουμε να τους βοηθήσουμε να καταστρώσουν ένα σχέδιο για να σωθεί το παντοπωλείο».
«Και να είναι επιτυχημένη, έχει δεν έχει ξηρασία», πρόσθεσε ο Διονύσης. «Φυσικά, δεν μπορούμε να τους αναγκάσουμε να κάνουν οτιδήποτε, αλλά μπορούμε να τους επηρεάσουμε. Πώς θα το κάνουμε λοιπόν; Όπως είπαμε όταν συναντηθήκαμε κατά την επιστροφή μας εδώ, και οι δύο θα θέλαμε να μετακομίσουμε εδώ και να κάνουμε οικογένεια. Οπότε θα θέλαμε να έχουμε και ένα παντοπωλείο που θα ευημερεί ώστε να μπορούμε να έχουμε ένα μερίδιο στην επιχείρηση».

«Τι καλό θα κάνει αυτό για εμάς;».
«Πρώτα απ’ όλα θα έχουμε σώσει το παντοπωλείο που χτίστηκε από τον παππού μας, καθώς και τα μέσα συντήρησης και την υπόληψη του αδερφού και του πατέρα μας. Επίσης, θα αποδείξουμε ότι μάθαμε κάτι όσο ήμασταν μακριά. Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση σαν μία πρόκληση η οποία θα μας κάνει δυνατότερους, θα μας βοηθήσει να καταφέρουμε περισσότερα στη ζωή μας, και θα μας δώσει μία ευκαιρία να διδάξουμε την στρατηγική σκέψης, την οποία μάθαμε, στην υπόλοιπη οικογένεια, κάτι το οποίο θα τους κάνει πιο υγιείς και χαρούμενους για πολλές γενιές», απάντησε ο Διονύσης.
«Τότε, ας φανταστούμε ότι έχουμε πετύχει το στόχο μας. Πώς θα ξέρουμε ότι πετύχαμε;», ρώτησε ο Δημήτρης.
«Θα έχουμε σταθεροποιήσει το παντοπωλείο και θα έχουμε μια ομάδα από χαρούμενος και αφοσιωμένους υπαλλήλους», απάντησε ο Διονύσης.
«Πώς θα φτάσουμε ΕΚΕΙ;», ρώτησε ο Δημήτρης.
«Πώς πρέπει, δηλαδή, να κινηθούμε για να τα πετύχουμε όλα αυτά; Με άλλα λόγια, ‘Που είναι το ΕΚΕΙ, ακριβώς;’».

Ο Διονύσης σκέφτηκε για ένα λεπτό. «Λοιπόν, πρώτα πρέπει να διδάξουμε στον Δαμιανό τις τέσσερις νέες μας ερωτήσεις. Θα πρέπει να τον συναντήσουμε το πρωί, να του προτείνουμε το σχέδιο και να θέσουμε και να ξανά θέσουμε τις ερωτήσεις. Θα χρειαστεί υπομονή και επανάληψη. Μπορεί να μη το καταλάβει στην αρχή, ειδικά αφού είναι τόσο θλιμμένος».
Ο Δημήτρης πετάχτηκε, «Ξέρω! Μπορούμε να του διηγηθούμε τις δικές μας ιστορίες, πώς ο καθένας μας έφτασε στο να μάθει τα ερωτήματα, πώς άλλαξαν τον τρόπο σκέψης μας, και πώς καταφέραμε και οι δύο να πετύχουμε αφού είχαμε εξασκηθεί αρκετά. Το ξέρει ότι δεν θα του λέγαμε ποτέ ψέματα. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να δει ότι ευημερούμε, οπότε θα μπορέσει να μας πιστέψει!».
Ο Διονύσης συμφώνησε και πρόσθεσε, «Δεύτερον, πρέπει να βοηθήσουμε τον πατέρα μας. Η αρρώστια του είναι μεν σωματική, άλλα η ψυχολογική του κατάσταση σίγουρα συνεισφέρει σε αυτήν. Κατηγορεί μονίμως τον εαυτό του, ξαναζώντας τις προηγούμενες εμπειρίες που του προκάλεσαν πόνο, και νιώθει απαίσια ξανά και ξανά.
Τίποτα από αυτά δεν βελτιώνει την κατάσταση του. Πρέπει πρώτα να του μάθουμε πώς να σκέφτεται για την αρρώστια, και να τον πείσουμε να διαλέξει πώς θέλει να ζήσει τη ζωή του, και μετά πρέπει να φέρουμε τον Δαμιανό και τον πατέρα κοντά για να μάθουν να δουλεύουν σαν ομάδα».
«Αυτό ακούγεται σαν κάτι που μπορεί να γίνει, παρόλα αυτά, κάποια πράγματα με προβληματίζουν. Πρώτον, πώς θα πείσουμε τον αδερφό και τον πατέρα μας ότι πρέπει να σκέφτονται διαφορετικά. Λέγοντας το απλά δεν θα βοηθήσει – έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή με τον παλιό τρόπο σκέψης τους. Εδώ που τα λέμε, εδώ είναι που τον μάθαμε κι εμείς», είπε ο Δημήτρης.
Ο Διονύσης έκανε μία μικρή παύση. «Λοιπόν, αν μπορούμε εμείς να μάθουμε έναν νέο τρόπο σκέψης τότε μπορούνε και αυτοί. Πιστεύω ότι θα είναι πρόθυμοι, μόλις τους δείξουμε όλα τα οφέλη του να αλλάζεις τον τρόπο σκέψης σου. Και οι δυο τους βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, οπότε νομίζω ότι θα είναι αρκετά απελπισμένοι ώστε να ακούσουν και να μάθουν ένα νέο και καλύτερο τρόπο, όπως ήμασταν κι εμείς».
«Αυτό ακούγεται σαν ένα πολύ καλό σχέδιο», είπε ο Δημήτρης ενθουσιασμένος. «Τώρα μένει να δούμε πόσο επιτυχημένοι θα είμαστε στο να δώσουμε στον πατέρα και στον Δαμιανό να καταλάβουν και να συμφωνήσουν με αυτό. Νομίζω θα συμφωνήσουν πως ό,τι κάνανε δεν δουλεύει και θα είναι πρόθυμοι να μάθουν κάτι καινούριο».

Όταν θα είναι Έτοιμοι
Ήταν εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που ο Διονύσης θυμήθηκε τα λόγια της γριάς γυναίκας. «Δεν είναι το τι θα κάνω εγώ για εσένα, αλλά το τι θα κάνεις εσύ για τον εαυτό σου». Ο Δημήτρης θυμήθηκε το καφέ πουλάκι και τον αετό να λένε κάτι παρόμοιο, και αμφότεροι οι αδερφοί θυμήθηκαν την απροθυμία των δασκάλων τους να τους αποκαλύψουν τις ερωτήσεις πριν να είναι έτοιμοι να ακούσουν.
Συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν τον πατέρα τους ή τον αδερφό τους, αλλά ότι μπορούν να κάνουν τις ερωτήσεις όταν αυτοί ήταν έτοιμοι και πρόθυμοι να τις ακούσουν. Με υπομονή και επιμονή, ο πατέρας και ο αδερφός τους θα έβλεπαν τελικά τις νέες προοπτικές, όπως είχαν κάνει ο Δημήτρης και ο Διονύσης. Και με μεγάλη αποφασιστικότητα τα δύο αδέρφια ξεκίνησαν να αλλάξουν τα πράγματα που μπορούσαν να αλλάξουν, και προσκάλεσαν τον πατέρα και τον αδερφό τους να μεταμορφωθούν μαζί τους.

Και Ζήσανε Αυτοί Καλά κι Εμείς Καλύτερα
Λίγο καλόπιασμα χρειάστηκε, και ο Δαμιανός και ο Δανιήλ κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους, λίγο πολύ όπως ο Διονύσης και ο Δημήτρης είχαν κάνει. Και εσύ, αγαπητέ αναγνώστη, ήδη γνωρίζεις για το χαρούμενο τέλος που συνοδεύει αυτή την ιστορία, όπως και κάθε παραμύθι που έχει γραφτεί από τότε που χάραξε ο χρόνος. Σε αυτό το παραμύθι όμως, δεν υπάρχουν λευκά άλογα ή βασιλικές γιορτές. Ούτε βάτραχοι που έγιναν πρίγκιπες. Μερικές φορές, τα πιο χαρούμενα από τα ζήσανε-αυτοί-καλά-κι-εμείς-καλυτέρα δεν είναι τίποτα παραπάνω από μία αλλαγή στον τρόπο σκέψης.

ΤΕΛΟΣ!