Όνειρα Ζωής

Αγαπημένοι μου φίλοι,

Στο περιοδικό ΒΗΜΑΝΤΟΝΑ (τεύχος 30 Αυγούστου) δημοσιεύτηκε ένα άρθρο της Κέλλυ Σώκου που αφορούσε το Life Coaching και έμενα προσωπικά την Κατερίνα Ευστρατιάδου Life Coach.

Σας στέλνω αυτό το άρθρο με την παράκληση αφού το διαβάσετε να το σχολιάσετε αντικειμενικά και ανεπηρέαστα.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και περιμένω με ανυπομονησία τα σχόλια σας.  

Τo life coaching μάς τάζει ότι μπορούμε να αλλάξουμε όσα μας φταίνε και μας κρατάνε πίσω. Αρκεί να βρούμε τον σωστό προπονητή και να κάνουμε πέντε θαρραλέα βήματα που θα μας οδηγήσουν στο να σκεφτόμαστε και να πράττουμε διαφορετικά.

Κείμενο Κέλλυ Σώκου – Εικονογράφηση Δημήτρης Παπαστάμος

ΠΑΡΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ. 

• Απόκτησε αυτοπεποίθηση.
• Ζήσε χωρίς φόβους.
• Μάθε να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Γιάτρεψε το σώμα σου. Και άλλα τέτοια.
• Μεγαλεπήβολες παροτρύνσεις από ανθρώπους έξω από τη δική σου πραγματικότητα.

Τίτλοι βιβλίων αυτοβελτίωσης που δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν από όσους γνωρίζω. Γενικολογίες που μοιάζουν ελκυστικές, αλλά σε κάνουν να νιώθεις κουρέλι,επειδή βρίσκεσαι τόσο μακριά από την τέλεια πραγματικότητα που σου υπόσχονται.

Ποτέ δεν τσίμπησα. Αυτή τη φορά όμως είχα συγκεκριμένη αποστολή: να εξερευνήσω το «φρούτο» που αποκαλείται life coaching (στα ελληνικά, προπόνηση ζωής), μια σχετικά καινούργια μέθοδο προσωπικής εξέλιξης, και να αποφανθώ για τη χρησιμότητά του. Ποτέ δεν υπήρξα απόλυτα ικανοποιημένη από τη ζωή μου και γι’ αυτό οι προσδοκίες μου από οτιδήποτε τάζει καλύτερες ημέρες ήταν πάντα μεγάλες.

Θέλεις περισσότερο ελεύθερο χρόνο, καλύτερη δουλειά, έναν καινούργιο σύντροφο,να αποκτήσεις αυτοεκτίμηση;

Όλα είναι δυνατά, αρκεί να κάτσεις δίπλα στον σωστό άνθρωπο που θα σε καθοδηγήσει να συνειδητοποιήσεις τι πραγματικά θες, να το πάρεις απόφαση και να το υλοποιήσεις μέσα από μια κομμένη στα μέτρα σου διαδικασία. Ο όρος life coaching επινοήθηκε στην Αμερική της δεκαετίας του 1920 – μια χώρα διάσημη για το «όνειρό» της ήταν το πιο γόνιμο έδαφος – και μετουσιώθηκε σε προϊόν της αγοράς το 1980, όταν κάποιος Τόμας Λέοναρντ σκέφτηκε να αποκαλέσει τον εαυτό του προπονητή. Στα μέρη μας ήρθε τα τελευταία χρόνια.

Και όταν με πληροφόρησαν ότι μια καλή life coach, η Κατερίνα Ευστρατιάδου, ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη, έσπευσα να παραστήσω την... αθλήτρια. Ύστερα από ένα τρίωρο σεμινάριο, μία τετ α τετ και μία ομαδική συνεδρία και μερικά e-mails με τις προσωπικές μου ανησυχίες και τα όνειρα να πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε μένα και σε εκείνη, είμαι πλέον έτοιμη να σας αποκαλύψω όσα έμαθα.

Βήμα 1ο: Ξεχωρίζω τους εαυτούς μου
Δεν μπορείς να αλλάξεις, αν πρώτα δεν ξεκαθαρίσεις ποιος είσαι και τι θες. Ακούγεται αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Το να βρω τους διαφορετικούς εαυτούς μου και να αντιληφθώ τι επιδιώκω από τον καθέναν τους χρειάστηκε μια μεθόδευση 20 λεπτών. Μιλώντας για διαφορετικούς «εαυτούς», η life coach δεν εννοούσε την καλή ή την κακή μου εκδοχή, τη διεκδικητική, τη ναζιάρα, την ονειροπόλα Κέλλυ, αλλά επτά διαφορετικούς τομείς της προσωπικότητάς μου:

1. βιολογικό (υγεία, εμφάνιση)
2. νοητικό (σκέψεις)
3. συναισθηματικό (τι με κάνει να νιώθω καλά)
4. εξελισσόμενο(τι καινούργιο θα μάθω)
5. παιδί (πώς θα διασκεδάσω)
6. δημιουργικό (ποιοι είναι οι υλικοί στόχοι μου)
7. πνευματικό (πώς θα «σώσω» την ψυχή μου)

«Αν παραμελείς έστω και έναν από αυτούς, σου βάζει τρικλοποδιές στις γενικότερες επιδιώξεις σου» επισημαίνει η . Αν δεν το κάνω, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν πετυχαίνω τους στόχους μου;

«Τότε πρέπει να επανεξετάσεις τους στόχους σου.

Θες πράγματι όσα λες ότι θες;». Κατερίνα

Συνειδητοποιώ ότι οι περισσότεροι εαυτοί μου ζητούν ξεκούραση και απαλλαγή από τα περιττά: άγχη, στενοχώριες, αγγαρείες, «ναι» που δεν εννοώ, αρνητικές σκέψεις και περνάω στο επόμενο βήμα.

Βήμα 2ο: Σταματώ τις αρνητικές σκέψεις
Αν υπάρχει μια προτροπή που απεχθάνομαι είναι το «σκέψου θετικά». Βρίσκω φοβερά τυραννικό να σταματήσω τις αρνητικές σκέψεις. Το να σκέφτομαι τις σκέψεις μου προκειμένου να τις αλλάξω είναι στην καλύτερη περίπτωση φαιδρό, δεν γίνεται. «Μου πήρε χρόνια να μάθω να σκέφτομαι θετικά, ούτε και τώρα το πετυχαίνω πάντα» παραδέχεται η προπονήτρια. Λέει ότι καθημερινά κάνουμε 80.000 διαφορετικές σκέψεις, οι 60.000 από αυτές υπολογίζεται ότι είναι αρνητικές. Προσωπικά ενδέχεται να κάνω 79.999 αρνητικές και μόνο μία θετική.

Στο σεμινάριο όμως μαθαίνω ότι κάποιες ρυθμικά επαναλαμβανόμενες λέξεις, φράσεις ή στιχάκια έχουν τη δύναμη να ανακόψουν ό,τι σκέφτομαι και να με χαλαρώσουν.

Οι θρησκείες χρησιμοποιούν τέτοιες φράσεις, όπως το «δικό» μας «Κύριε ελέησον» ή το «ομ» των γιόγκι. Το να φέρνεις στον νου σου ευχάριστες εικόνες και πρόσωπα που αγαπάς είναι μια άλλη τεχνική, με την οποία δεν τα πάω καλά. Το να χρησιμοποιείς άλλες λέξεις, θετικότερα φορτισμένες, μια άλλη.

• Η λέξη «στόχος» με αγχώνει, θα προτιμήσω να πω «υπόσχομαι».
• Η λέξη «προσπαθώ» καταργείται. Επιλέγω μια άλλη που να δηλώνει δράση, όπως «κάνω», «νιώθω», «είμαι».

Το να σταματήσω να θυμίζω στον εαυτό μου τα κακώς κείμενα της ζωής μου μου φαίνεται αδύνατο. Μπορώ όμως κάθε πρωί και κάθε βράδυ να μνημονεύω τα καλά της. Σε 15 ημέρες έχω αρχίσει να τα αναγνωρίζω και να νιώθω ευγνώμων. «Για αρχή, γράψε τι σου αρέσει και τι όχι, ώσπου να βρεις τι σε χαλαρώνει σε νοητικό επίπεδο» συμβουλεύει η Κατερίνα. Η σημασία των σημειώσεων είναι το επόμενο μάθημα.

Βήμα 3ο: Κρατάω σημειώσεις
Λατρεύω το γράψιμο, αλλά σιχαίνομαι να καταγράφω τις επιθυμίες μου, να βάζω στο μικροσκόπιο τη ζωή μου και να την τακτοποιώ σε κουτάκια. Η coach όμως ισχυρίζεται ότι μόνο έτσι γίνεται δουλειά. Ξεκινώντας την προπόνηση πρέπει να απαντήσεις γραπτώς σε μια σειρά ερωτήσεων όπως: «Ποια πράγματα θα ήθελες να αλλάξεις στη ζωή σου;»,

«Τι περιμένεις από εμένα ως προπονητή σου;», «Μετά τον θάνατό σου πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;» και να συμπληρώσεις μια φόρμα αποτίμησης της ζωής σου.

«Αν βρεις την απάντηση στο “πού βρίσκομαι”, έχεις ξεδιπλώσει το μισό πρόβλημα» μου λέει. Το έκανα με μεγάλη δυσκολία. Δεν είμαι αμελής ούτε τεμπέλα, αλλά δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την καθημερινότητά μου ως homework. Να καταγράψω τα συναισθήματά μου όταν νιώθω στενοχωρημένη, ναι. Να εξηγήσω σε μια κόλλα χαρτί γιατί και πώς, ευχαρίστως, αλλά μόνο όταν το υπαγορεύει η διάθεσή μου. Διαφορετικά μου φαίνεται καταπιεστικό. Επιπλέον, δεν έχω τον χρόνο. Ομως το life coaching το απαιτεί. Γι’ αυτό και μπορεί να γίνει και μέσω e-mail ή τηλεφωνικά. Τη Στεφανία Σιδηροπούλου πάντως, 31 ετών, τη βοήθησε με πολύ συγκεκριμένο τρόπο: «Έμαθα να λύνω το κάθε μου πρόβλημα πιο γρήγορα». Δεν είναι και λίγο σε μια εποχή που όλοι έχουμε ελάχιστο χρόνο.

Βήμα 4ο: Οραματίζομαι τον στόχο
Κλείνω τα μάτια, χαλαρώνω, φέρνω στον νου μου μια εικόνα που με ευχαριστεί: βρίσκομαι σε ένα όμορφο μέρος, ηλιόλουστο, και φαντάζομαι τον εαυτό μου να κάνει αυτό που θα ήθελα να πετύχω. Τον παρατηρώ με κάθε λεπτομέρεια, πώς μοιάζει, πώς συμπεριφέρεται, και αφήνω ένα συναίσθημα ικανοποίησης να με πλημμυρίσει.

Στην αρχή δεν μπορούσα να κάνω την άσκηση, αλλά τότε κατάλαβα πόσο είχα αποκλείσει τον εαυτό μου από όσα επιθυμούσα, αφού δεν μπορούσα ούτε να με φανταστώ να τα πραγματοποιώ. Καθώς οι ημέρες περνάνε, το βρίσκω διασκεδαστικό. Μερικές φορές τα πράγματα σε κάποιους τομείς πάνε καλύτερα, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι οφείλεται σε αυτό. Θα συνεχίσω την άσκηση. Ωστόσο έχω καταφέρει να περνάω καλά με τον εαυτό μου για λίγα λεπτά κάθε ημέρα και να ξεφεύγω από τη σκληρή πραγματικότητα.

Βήμα 5ο: Μαθαίνω να μοιράζομαι
Οι πέντε κυρίες με τις οποίες παρακολουθώ την ομαδική συνεδρία της Κατερίνας Ευστρατιάδου είναι κοντά στην ηλικία μου.

Συμμετέχουν σε αυτό το γκρουπ εδώ και δύο χρόνια και δηλώνουν ενθουσιασμένες. Εκτός του ότι βελτίωσαν τη ζωή τους, μου λένε ότι έγιναν και φίλες μεταξύ τους, διότι έμαθαν να μοιράζονται τις σκέψεις τους, να παραδέχονται τα σφάλματα και τις αγωνίες τους και να τα απενοχοποιούν. Τις παρακολουθώ να πειράζονται μεταξύ τους όσο προσπαθούν όλες μαζί να με βοηθήσουν να επιλύσω ένα υποθετικό πρόβλημα, δίνοντάς μου πρακτικές λύσεις.

Κρατούν όλες τους από ένα τετράδιο και διαβάζουν μεγαλοφώνως τις καθημερινές ασκήσεις τους:

• «Να εξετάζω τι έκανα κατά τη διάρκεια της ημέρας»,
• «Σε ποια αδυναμία κυριάρχησα σήμερα;»
• «Ποια αρετή απέκτησα;»
• «Αναζήτησα το καλό σε κάθε πρόβλημα;».

Αγχώνομαι και μόνο που τις ακούω. Να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς σε όλους τους τομείς για να γυρίσεις και να το καταγράψεις με τρομάζει. Δεν τις αγχώνει να παρατηρούν συνεχώς τον εαυτό τους; «Όχι, διότι δεν το κάνουμε πάντα καθημερινά.

Επιπλέον νιώθουμε ότι το ίδιο πρόβλημα το έχουν και άλλες, και αυτό μας ηρεμεί» μου λένε. Σύντομα θα διαπιστώσω τη δύναμη της ομαδικής συνεδρίας.

Όταν μοιράζεσαι το πρόβλημά σου, με μια καθοδήγηση βεβαίως για την πιο ορθή επίλυσή του, εκείνο μοιάζει να μικραίνει. Το μάθημα αυτό δεν είναι ομαδική ψυχοθεραπεία, διότι δεν εξετάζει το παρελθόν των ανθρώπων ούτε στέκεται σε οδυνηρές, παλιές εμπειρίες. Δεν είναι όμως ούτε μια απλή συνάντηση με την κοριτσοπαρέα που θα σε χαλάρωνε με διηγήσεις και κουτσομπολιά. Δανείζεται ωστόσο κάποια στοιχεία τους. Εστιάζει στο παρόν, σε συγκεκριμένα προβλήματα και στόχους και προτείνει λύσεις. Βγαίνω από την αίθουσα με αισιόδοξη διάθεση. Έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι δυο-τρεις εναλλακτικές στάσεις απέναντι στην καταπιεστική φίλη.