Όταν οι Γυναίκες υποστηρίζουν η μία την άλλη…γίνονται Θαύματα!

Μεγάλωσα σε μία κοινωνία-οικογένεια που μου έλεγε να μην εμπιστεύομαι τις άλλες γυναίκες γιατί είναι μπλα μπλα μπλά…

Και μαντέψτε ποιός μου τα έλεγε όλα αυτά : Η γιαγιά, η μαμά , η θεία…..ΑΛΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Αστείο (για να μην πω γελοίο  έτσι?) , και όλα αυτά γιατί φοβόταν να μην βάλουν κάποια άλλη μέσα στο σπίτι και τους πάρει τον άνδρα, το σύμβολο…

Όμως εγώ αγαπώ και εμπιστεύομαι τις άλλες γυναίκες, όπως αγαπώ και εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, γιατί παρόλα τα χαζά λόγια της γιαγιάς και της μαμάς και της θείας, όποτε χρειαζόντουσαν κάτι , οι άλλες γυναίκες ήταν εκεί για να βοηθήσουν , να συντρέξουν, να προσφέρουν και να παρηγορήσουν.

Ουάου…είμαστε υπέροχο είδος, γεμάτο αγάπη, συμπόνια, ταλέντα μοναδικά, έχουμε την μοναδική ικανότητα να γεννάμε ζωή μέσα από το σώμα μας και να μπορούμε να την συντηρούμε μέσα από το σώμα μας. Πόση δύναμη θέλει αυτό?

Πόση δύναμη θέλει να αφήσεις στην άκρη τον φόβο και την εξάρτηση από το αρσενικό , τον φόβο της εγκατάλειψης, και να αφεθείς έστω και για λίγο στην ίδια σου την φύση.

Την φύση της θηλυκότητας, της αλληλεγγύης, της σοφίας, της δύναμης, της αγάπης, της κατανόησης, της ελπίδας, της πίστης……. της χαράς της ζωής,…θα μπορούσα να συνεχίζω για ώρες γιατί όλες είναι λέξεις και έννοιες γένους θηλυκού.

Ο φόβος πάλι , δεν είναι γένους θηλυκού, τι σημασία έχει, ο φόβος είναι απλά μια λέξη, μια σκέψη, μια ιδέα, δεν είναι η πραγματικότητα, είναι απλά φόβος. Μόλις καταλάβουμε ότι είναι απλά μια ιδέα, και την βγάλουμε από το μυαλό μας, όλα γίνονται ξεκάθαρα.

Ο κίνδυνος είναι πραγματικότητα και αντιμετωπίζεται, ο φόβος είναι απλά μια σκέψη .

Σιγά – σιγά με τον καιρό όσο ωριμάζω, όσο μεγαλώνω , η φύση επιβεβαιώνει το πιστεύω μου, και βλέπω γύρω μου όλο και περισσότερες γυναίκες να βοηθούν η μία την άλλη, όλο και περισσότερες γυναίκες να καταλαβαίνουν τι σημαίνει αλληλεγγύη και να ανοίγουν σε δυνατότητες και ικανότητες κρυμμένες , γυναίκες που δεν μιλάνε πια αλλά κάνουν έργο, γυναίκες που γεννούν ιδέες και τις συντηρούν, WOMEN IN ACTION!

Γυναίκες που κατάλαβαν ότι : ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ….ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΙΣ WOMEN IN ACTION!

Ορκίζομαι….ποτέ ξανά!

 

Σύμφωνα με τους απανταχού “γκουρού” η αγάπη της μητέρας είναι η πιο δυνατή αγάπη στον κόσμο.

Λάθος…..Η πιο δυνατή από όλα είναι οι τύψεις που νιώθει μια μητέρα όταν μαλώνει το παιδί της και το ακούει να κλαίει η να πηγαίνει στο δωμάτιό του με τα μάτια βουρκωμένα και με την συνοδεία της λέξης “τιμωρία”.

Οι τύψεις μου είναι πιο δυνατές από την αγάπη μου, δεν μου περνούν με τίποτα…

την αγάπη μου την ξεχνάω με τις πολλές δουλειές και υποχρεώσεις που έχω αλλά τις τύψεις τις κουβαλάω ό,τι και να κάνω. Τυχαίο? δεν νομίζω.

αφού λοιπόν φωνάξω στον μικρό μου πρίγκιπα, τον μαλώσω, του ρίξω και καμιά αεροδυναμική τιμωρία , τότε έρχεται και η ώρα της “τύψης”

Ορκίζομαι ..ποτέ ξανά!!!

Τι σκύλα μάνα καλέ είσαι εσύ? λέει η φωνή των τύψεων μέσα μου, τι άνθρωπος είσαι εσύ? που μαλώνεις το αγγελούδι σου? τι έκανε το παιδί? ωραία life coach είσαι που δίνεις και συμβουλές σε ανθρώπους…μπράβο…και πάω στο κρεβατάκι του την ώρα που κοιμάται (τι απίστευτα όμορφα που είναι τα παιδιά όταν κοιμούνται) ρίχνω και κανένα δάκρυ από την στενοχώρια μου και την ομορφιά που αντικρίζω και Ορκίζομαι….ποτέ ξανά, ποτέ

και ξυπνάει το πρωί και είμαι μέσα στην τρυφερότητα και την αγάπη, μια ζεστή αγκαλιά, γεμάτη χάδια και υποσχέσεις, και κυλούν οι μέρες και α….η υπόσχεση  , υπόσχεση και ο όρκος ΟΡΚΟΣ…έως να σπάσει  πάλι ο διάβολος το ποδάρι του και άντε πάλι από την αρχή.

Εσείς έχετε ορκιστεί ποτέ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ?

Αργία Μήτηρ πάσης κακίας….

 

Zig Ziglar once said, "People often say motivation doesn’t last. Neither does bathing—that’s why we recommend it daily.” -

καλημέρα φίλοι μου

Σήμερα το πρωί ξύπνησα με την επιθυμία να επικοινωνήσω μαζί σας άμεσα, χωρίς να σχεδιάσω την γραφή μου, “το κομμάτι” που συνήθως ανεβάζω και έχω προετοιμάσει για μέρες.

Είναι μέρες σαν και αυτήν την σημερινή, που βαριέμαι, βαριέμαι τρελά να κάνω οτιδήποτε, δεν θέλω ούτε το κομπιούτερ να ανοίξω, θέλω μόνο να κάτσω στον καναπέ μου και να τον αφήσω να με ρουφήξει μέσα του, να χαθώ, να χαθώ στις ιστορίες τους μυαλού μου, της ψυχής μου και να ξεχάσω…

Να ξεχάσω τι? ΄

Και τότε θυμάμαι….θυμάμαι ότι είμαι μητέρα ενός αξιολάτρευτου αγοριού, που χρειάζεται καθημερινή φροντίδα και προσοχή, θυμάμαι ότι είμαι σύζυγος ενός τρυφερού άντρα που θέλει την συντροφιά μου, θυμάμαι ότι είμαι συνεργάτης μιας μικρής όμορφης ξανθιάς που περιμένει από εμένα την έμπνευση για να δημιουργήσει, θυμάμαι ότι είμαι φίλη καλών γυναικών …και αντρών….και πρέπει να μιλήσω μαζί τους, έτσι για την απόδειξη της ύπαρξης, θυμάμαι ότι είμαι εγώ που πάντα λέω στους γύρω μου

“ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΒΡΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑ”

και αμέσως ξεκινάω να κάνω αυτό που με κουράζει περισσότερο, να το ξεφορτωθώ, να φύγει από μπροστά μου, ώστε να έχω περισσότερο χρόνο για αυτά που μου αρέσουν.

Μετά από αυτό όμως συμβαίνει ένα μαγικό πράγμα. Η Ενέργειά μου (μαζί με την αυτοεκτίμηση) χτυπάει ταβάνι, κόκκινο, είμαι άπιαστη, ασυγκράτητη, και αναρωτιέμαι ..εγώ ήμουν αυτή που βαριόταν? και γρινιάζω και λίγο έτσι για να μην είμαι και τέλεια …εγώ πότε θα κάτσω επιτέλους?

Λέω ψέματα, ουδείς τέλειος, το ομολογώ, λέω ψέματα, μου αρέσει να λέω ψέματα, δεν μου αρέσει να κάθομαι, δεν χαίρομαι όταν κάθομαι, δεν είμαι ευτυχισμένη ούτε λίγο όταν κάθομαι. 

Η αλήθεια είναι ότι όταν παράγω έργο, είμαι σούπερ ενθουσιασμένη , ικανοποιημένη και ευτυχισμένη. νιώθω όλα τα καλά να ρέουν μέσα μου, γύρω μου. Αγαπώ την δουλειά μου και όταν θέλω κινητοποίηση κάθε μέρα σκέφτομαι το αγαπημένο ρητό.

ΑΡΓΙΑ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΙΑΣ  (Σόλων)  !!!!!!!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ…